شاتکریت

شاتکریت (بتن پاششی)

تعریف شاتکریت یا بتن پاشیده از نظر سازمان مقررات ملی ساختمان:

شاتکریت (Shotcrete) به عملیات پاشش بتن با مصالح خشک یا تر گفته می شود که از طریق جریان هوای فشرده با سرعت زیاد بر روی سطوح مورد نظر پاشیده می شود و به علت بالا بودن فشار و سرعت، به صورت دینامیکی فشرده می‌شود تا لایه ای متراکم، خود نگهدار و باربر ایجاد گردد. از شاتکریت معمولا به عنوان سیستم نگهداری موقت و در برخی موارد به عنوان پوشش دائمی استفاده می شود.

بتن پاشیده یا گانیت (Gunite) یک اختراع جدید نبوده و نخستین تجربه استفاده از پاشش مواد خشک برای سازه های جدید در پنسیلوانیا و به سال 1907 بوسیله یک تاکسیدرمیت آمریکایی به نام Carl Ethan Akeley صورت گرفت.

استفاده از شاتکریت امروزه در تمام جهان متداول و رایج است. باور بر این است که پیشرفت و توسعه تکنولوژی در آینده نیز در ارتباط با روند پاشش مخلوط تر خواهد بود. از جمله این موارد وجود نسل جدیدی از افزودنی ها، بهبودگر بتن، میکرو سیلیکات، الیاف های فولادی و پلی پروپیلن برای بتن پاشیده است.

شاتکریت در کارهای بتنی زیادی مورد استفاده قرار میگیرد که از مهم ترین آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

اجرای انواع عملیات بتنی مانند احداث استخرها، دیواره های حائل و مخازن بتنی بزرگ، لاینینگ تونل ها، سدها، سازه های بتنی با اشکال نامنظم و…

عملیات سازه های بتنی مانند تعمیرات، تقویت، بهینه سازی، مرمت، کارهای هنری و تزئینی، تثبیت پوشش های محافظتی